ฝึกหัดเดินลำพังหากไม่มีผู้ใดจะได้เดินด้วยตัวเองได้

[Jenny937]

กำแน่นเท่าใดก็สู ญ เ สี ย มากเพียงแค่นั้น

อย่างกับ การกำทรายนั่นแหละ ยิ่งคุณกำแน่นทรายก็ร่วงออกมาจากมือมากเท่านั้นที่ควร

ถนอมต้องรู้ถนอม เนื่องจากว่า เมื่อใดที่คุณ สู ญ เสียไปสิ่งนั้น คนนั้นอาจเป็นสิ่งที่มีค่าที่ทำให้


คุณเ จ็ บ ป ว ด รวมทั้งเศร้าใจที่สุดก็เป็นไปได้เมื่อใด ที่รู้สึกห่อเ.่ยวถ้าเกิดอย า กร้องไห้ก็


ร้องออกมาเหอะแม้กระนั้นเมื่อร้องจนถึงสาแก่ใจแล้ว ก็จะต้องลุกขึ้นยืนยืด อีกครั้งให้ได้

ความซาบซึ้งตอบแทนความผูกพันมิได้

ใครก็ตาม เพื่อนหรือคนแ ปลกหน้าคุณจะต้องเรียนรู้ที่จะยิ้ม แม้ในใจจะร่ำไห้ครวญคราง

สักแค่ไหนเพราะเหตุว่ามนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็นแก่ จึงอย่ า ไปคาดหวังว่าจะมีใครดี

ต่อคุณโดยปราศจากเงื่อนไขถ้าหากใครสักคนไร้ค่าเพียงพอให้ท่านถนอม ก็จำเป็นต้องฝึกหัดปลดปล่อย

ฝึกหัดวาง ฝึกหัดทิ้ง

อย่ า เลือกคบผู้ที่รูปร่างหน้าตา

ควรศึกษาที่จะชื่นชมคนที่ความรู้ความเข้าใจ และก็ถ้าเกิดคุณรู้สึกว่าตนเองสู้บุคคลอื่นเขามิได้อย่ า

ได้อกน้อยใจ เนื่องจากว่าคุณ ก็เป็นคนธรรมดาราวกับคนอื่นๆทั่วๆไป

พ่อแม่เป็นคนที่รักรวมทั้งปรารถนาดีต่อคุณสูงที่สุด

อย่ า นึกถึงท่านเฉพาะตอนไม่มีเงิน อย่ า รู้สึกว่าในสายตาพ่อแม่ คุณยังเป็นเด็ ก

อยู่ตลอดเวลาอันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของพ่อแม่แต่ไม่สงส ารพ่อแม่หรอ ที่มีลูกไม่ทราบโตสักที

ไม่มีอะไรอย่างเดิม

เพราะว่าทุกอย่างแปรไปทุกเมื่อทุกนาที อย่ า เอากรรมวิธีเก่าๆมาแก้ปัญหา คนสองคน

รักกันอาจมิได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา อย่ า เอาแต่เพ้อพร่ำ อย่ า มัวแต่เรียกร้อง พราะ


สิ่งนี้อาจเป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนไกลห่างกันมากยิ่งกว่าเดิม

หนทางของชีวิตนั้นย า วไกล

ต้องเรียนรู้ที่จะเดินลำพังบ้าง เผื่อวันใดที่คนอื่นๆไม่ได้พอใจคุณอย่างเดิม ก็ไม่ต้องเศร้าใจ

เนื่องจากว่าทุกคนต่างมีทางของชีวิตที่จำเป็นต้องเ ดินแบบเดียวกัน ไม่มีใครเดินเดินคู่คุณไปจนกระทั่ง

จุดหมาย อย่ า ให้คนใดกันคนใดคนหนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง แปลงเป็นทั้งผองใน

ชีวิตคุณความโชคร้ายของมนุษย์ ถือกำเนิดขึ้นจากการรังเกียจที่จะอยู่เพียงลำพัง
พึ่งพาตัวเอง
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/13363/